Komt die welgemeende sorry ooit nog?

Na de zoveelste slapeloze nacht, de film die telkens opnieuw draait. Ik kan het niet geloven dat jullie niet slimmer waren. Anders had ik dit al lang kunnen plaatsen. Ik merk dagdagelijks de gevolgen hiervan. Het is niet eerlijk. Gerust ben ik maar als ik weet dat jullie op z'n minst hierover nadenken en in het beste geval ook bijleren. Ik weet nu dat ik juist zat en niet z'n abnormale ideeën had.  Ik kreeg in die tijd veel weerstand van bepaalde lectoren met vernedering en pesterijen tot gevolg. Met een dubbel gevoel blijf ik achter, ik zou moeten zeggen "yes ik had gelijk!" en het ander gevoel, ik moest dit niet meemaken, toch niet op z' n manier. De woorden die een lector zei tegen een andere lector waren "ik ga er persoonlijk voor zorgen dat zij haar diploma niet haalt, ik maak haar kapot."  Dat die persoon mij kapot wilde heb ik ook gevoeld. Ik kon het niet geloven en maakte mezelf wijs dat dit niet kon, het zal zo niet bedoeld zijn.
De goede kant is dat ik steun had van andere lectoren die niet akkoord waren met deze uitspraken en situaties. Ik stond niet volledig alleen. Heb het nooit begrepen waarom iemand mij kapot wilde. Ik was een gepassioneerde studente, die heel veel las over onderwijs/onderzoek.....Die er bleef voor gaan en bleef vechten.
Deze situatie heb ik op verschillende manieren proberen oplossen. Het is mij nooit gelukt. Ik werd zelfs op mijn plaats gezet door het opleidingshoofd (terwijl hij wist wat er gaande was).  De schaamte die ik voelde was groot. Ik keek veel naar mezelf. Wat doe ik verkeerd?  Nu weet ik dat ik het niet ben.

De woorden van wijlen Piet Poelaert zijn:
"Hoe is het zover kunnen komen en ik kan niets doen."